Conversation With Love, A Poem By Rumi

Ghazal #2219 from Divan-e Shams by Molana Jalaledin Rumi

I am a slave to the moon, don’t speak to me of anything other than the moon (the beloved)

Before me, don’t speak of anything other then the glow of candle light and sweetness

Speak to me not about affliction and or treasure

Hidden if these are to you, bother not, keep silent

Last night frantic I became, Love saw me and said:

I am here, clamor not, rend your garments not, be silent

I said: O love, but I am frightened of something else

Love said: There is nothing else, be silent

I will whisper secrets in your ears

Nod your head, and remain silent

A moon, a beautiful soul appeared in the path of my heart

How tender is this journey to the heart, be silent

I said: O heart who was this moon? Heart said:

It’s beyond your understanding, let it be, be silent

I said: Was this face an angel or human

Love said: Neither an angel nor a human, be silent

I said: Reveal this to me for I will be in a turmoil I cannot stand

Love said: Be in a turmoil, be silent

O your dwelling is this house of images and illusions

Leave this dwelling now, go, be silent

I said, O love be kind as a father, tell me, are these not the attributes of God?

Love said, They are, but for the love of the father, be silent

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از این بی​خبری رنج مبر هیچ مگو
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می​ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخن​های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه​ست این دل اشارت می​کرد
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته​ست عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشته​ست و بشر هیچ مگو
گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد
گفت می​باش چنین زیر و زبر هیچ مگو
ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

Common Love

Common Love, a poem by Ahmad Shamlou

A tear holds a secret
A smile holds a secret
Love holds a secret

My tears that night were love manifesting a smile

I am not a story you can narrate
I am not a melody you can sing
I am not a sound you can hear
Nor something you can see
Nor such that you can know

I am the common pain
Cry me out

The tree speaks with the forest
Grass with desert
Star with galaxy
And I speak to you

Tell me your name
Give me your hand
Tell me your words
Give me your heart
For I have comprehended your roots
With your lips I have spoken to all lips
And your hands are familiar with my hands

And in clear solitude, I have wept with you
For the sake of those alive
And in the darkness of graveyard, I have sung with you
The most beautiful hymns
For the dead of this year
Beheld the greatest love when alive

Give me your hand
Your hands are familiar with me
O so late to have found, to you I speak
Like the cloud with the storm
Like the grass with the desert
Like the rain with the sea
Like a bird with the spring
Like a tree speaking with the forest

Because, I
Have understood your roots (soul)
Because, my voice
Knows your voice

Iranian Poet Ahmad Shamlou

اشک رازی ست
لبخند رازی ست
عشق رازی ست

اشک آن شب لبخند عشق ام بود

قصه نیستم که بگوئی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترک ام
مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن میگوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم

نام ات را به من بگو
دست ات را به من بده
حرف ات را به من بگو
قلب ات را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبان ات برای همه لب ها سخن گفته ام
و دست های ات با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زنده گان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها را
زیرا که مرده گان این سال
عاشق ترین زنده گان بوده اند

دست ات را به من بده
دست های تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
به سان ابر که با توفان
به سان علف که با صحرا
به سان باران که با دریا
به سان پرنده که با بهار
به سان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من
ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست

احمد شاملو

Beyond The Seas, a poem by Sohrab Sepehri

Beyond The Sea, a poem by Sohrab Sepehri

I will build a boat,
I will cast it in the water,
I will sail away from this strange land,
Where no one in the grove of love,
awakens the heroes.

A boat void of nets,
And a heart void of longing for pearls
I will continue to sail.
Neither will I lose my heart to things that are blue
Nor to the mermaids emerging from the sand
That cast seduction from their locks
On the illuminated solitude of the fishermen.

I will continue to sail.
I will continue to sing:
“One must go faraway, faraway.”
The man of that city had no myths
The woman of that city was not brimful like a cluster of grapes.

No hall of mirrors reprise raptures.
A puddle of water, did not even reflect the light from a torch.
The night has sung it’s anthem,
Now it is the window’s turn to open.

I will continue to sing.
I will continue to sail.

Beyond the seas there is a city,
In which it’s windows open to epiphany,
The rooftops are the domain of pigeons that gaze at the fountain of human intelligence.
The hand of each ten year old child in the city, is endowed with the house of knowledge.
The people in that city look at a clay wall,
As though, it is a flame, a tender sleep.
The earth hears the music of your senses,
And the fluttering sound of the wings of mythical birds are heard in the wind.

Beyond the seas there is a city,
Where the sun is as vast as the eyes of the early morning risers.
The poets are the inheritors of water, wisdom and illumination.

Beyond the seas there is a city!
One must build a boat.

And A Message On The Way – A Poem By Sohrab Sepehri

And A Message On The Way – A Poem By Sohrab Sepehri

One day,

I will come and I will bring a message, I will come and pour light in the veins.

I will chant: “O You! with baskets full of sleep! I brought you apple, The Red Apple of Sun!”

I will come, and I will give a jasmine flower to the beggar.

I will present the beautiful leper women a gift of earrings.

I will explain to the blind, how splendid the gardens are!

I will become a wanderer, I will stroll through the alleys,

I will chant, O Dew, dew, dew,

A passerby will say: “The truth has become impregnated with the darkness of the night”,

I will give him a piece of the Milky Way.

On the bridge, there is a legless girl, I will put a constellation of stars around her neck.

I will erase all the curses from all the lips, I will remove all the walls.

I will tell the bandits, the caravan has arrived, it’s only valuable merchandize, a “smile”.

I will tear into the clouds.

I will tie all the eyes to Sun Light, All the hearts to Love, all the shadows to Water and all the twigs to the Breeze.

And I will connect all the children’s dreams to the nightly humming of the crickets.

I will fly the kits sky high, I will water all the flowerpots.

I will come before the horses, before the cows, and I will lay down the green grass of endearment.

To the thirsty animals, I wil bring a bucket filled with dew.

I will come and plant a carnation atop every wall.

I will recite a poem by every window.

I will give each and every crow a pine tree.

I will tell the serpents, how splendid the frogs are.

I will make peace, I will make friends, I will stroll,

I will eat light, and I will Love.

و پیامی در راه

روزی خواهم آمد، و پیامی خواهم آورد.

در رگ ها، نور خواهم ریخت.

و صدا خواهم در داد: آی سبدهاتان پر خواب! سیب آوردم، سیب ِ سرخ ِ خورشید

خواهم آمد، گل ِ یاسی به گدا خواهم داد.

زن ِ زیبای جذامی را، گوشواری دیگر خواهم بخشید.

کور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ!

دوره گردی خواهم شد، کوچه ها را خواهم گشت، جار خواهم زد: آی شبنم، شبنم، شبنم.

رهگذاری خواهد گفت: راستی را، شب تاریکی است، کهکشانی خواهم دادش.

روی پل دخترکی بی پاست، «دب ِ اکبر» را بر گردن ِ او خواهم آویخت.

هر چه دشنام، از لب ها خواهم برچید.

هر چه دیوار، از جا خواهم برکند.

رهزنان را خواهم گفت: کاروانی آمد بارش لبخند!

ابر را پاره خواهم کرد.

من گره خواهم زد، چشمان را با خورشید، دل ها را با عشق، سایه ها را با آب، شاخه ها را با باد.

و بهم خواهم پیوست، خواب ِ کودک را با زمزمه ی زنجره ها.

بادبادک ها، به هوا خواهم برد.

گلدان ها، آب خواهم داد.

خواهم آمد، پیش ِ اسبان، گاوان، علف ِ سبز ِ نوازش خواهم ریخت.

مادیانی تشنه، سطل ِ شبنم را خواهم آورد

خواهم آمد سر ِ هر دیواری، میخکی خواهم کاشت،

پای هر پنجره ای، شعری خواهم خواند.

هر کلاغی را، کاجی خواهم داد.

مار را خواهم گفت: چه شکوهی دارد غوک!

آشتی خواهم داد، آشنا خواهم کرد، راه خواهم رفت، نور خواهم خورد، دوست خواهم داشت